Naast badminton en rummikub zijn er nog een aantal dingen die we alleen op vakantie doen. Een van die dingen is Aqua Gym. Elk vakantiehotel, waar dan ook ter wereld, alle bungalowparken, veel campings, beginnen hun activiteitenprogramma ’s ochtends met de klassieker Aqua Gym. De muziek gaat op acht, op de kant staat een jongedame (ik zie bijna nooit heren de leiding hebben) die wat simpele bewegingen doet, in het water staan dan de anders nooit bewegende vakantiegangers na te doen wat ze zien. Simpel concept. Het werkt.
Op de camping midden in Frankrijk werd dit onderdeel gedaan door een jongedame die dit als hoogtepunt van de dag beschouwde. Tenminste, zo zag het er uit van een afstandje. Ze stond niet gewoon op de kant van het water, maar op een soort verhoging van neprotsen, waardoor ze een meter of twee boven het zwembad, duidelijk zichtbaar voor iedereen, stond. Het was een vast ritueel elke ochtend.
Bron: osedonline.com
Ze klom op haar verhoging, zette de muziek aan, en keek eens rond wie er allemaal op af kwamen. Dan na het eerste nummertje pakte ze de microfoon en heette iedereen van harte welkom, tenminste dat nam ik aan, want ze was niet echt verstaanbaar. Maar het ging ook niet om de tekst, de muziek stond onveranderd hard, de beats vlogen je om de oren, ook als je twee zwembaden verder rustig een boekje lag te lezen.
Haar moment kwam vlak voor ze begon. Ze deed haar shirt uit. Aan de manier waarop ze dat deed te zien, kon ze ook wel eens ’s nachts om half drie reclame maken voor een telefoonnummer. Al was haar bikini niet goed genoeg gevuld daarvoor. Hier stond iemand die tevreden was over haar zelf. Nu moet ik toegeven, ze had een lichaam dat bij deze zelfgenoegzaamheid paste. Overduidelijk was dat ze hard trainde om in vorm te blijven, niet alleen dit kwartiertje elke ochtend, ook de rest van het jaar.
Het ging haar niet om de activiteit, het ging haar om de aandacht. Overdreven gebaartjes tussen de oefeningen door bevestigden die theorie. Toen ze ’s avonds nog eens de show voor kinderen presenteerde wist ik het zeker. Een onewomanshow waarbij de kinderen bijzaak waren, grapjes die noch in het Frans, noch in het Engels aankwamen, het was duidelijk. Ze vond zichzelf goed.
Ik niet.
Pierrefit, Frankrijk, juli 2012
