Tags
boeken, boeken 2009, boekrecensie, column, lezen, Simon Carmiggelt
Ergens klopt er iets niet. Ik pretendeer al meer dan twintig jaar stukjes te schrijven. Eerst sporadisch, toen wat vaker, tegenwoordig regelmatig. Ik probeer te observeren, ik probeer voorbeelden uit het ware leven in een verhaaltje te vatten, ik hoor een verhaal op een verjaardag en maak ereen stukje van, ik zie een berichtje op televisie en bedenk er de achtergrond bij. En dat is allemaal al eens eerder gedaan. En beter.
En toch had ik nog nooit een heel boek van Simon Carmiggelt gelezen. Vreemd. Mijn ouders hadden er volgens mij wel een aantal in de kast staan, maar meer dan een aantal losse verhaaltjes ben ik nooit gekomen, als mijn herinnering tenminste klopt. Dus kocht ik vorig jaar deze verzamelbundel omdat ik genoeg van en over Carmiggelt had gelezen om te weten dat hij de meester van de korte stukjes is. Dat hij jarenlang elke dag een stukje schreef. Over de man in het café. Over de moeder in het park. Over de zwerver in de straat. Over wat hij zag. Over zijn leven, zonder zich zelf bloot te hoeven geven (kwam het niet pas jaren na zijn dood uit dat hij jarenlang een buitenechtelijke relatie had gehad?).
En ik ben niet teleurgesteld nu ik eindelijk deze bundel hebgelezen. Zevenentachtig kronkels. Verhaaltjes die stonden in kranten en bundels, maar die tijdloos bleken. Het eerste verhaal uit ‘Honderd dwaasheden’ uit 1946, het laatste uit ‘Welverdiende onrust’ uit 1982. 36 jaar Amsterdammers, dronken wijsheden, bijdehante kinderen, stilzwijgende kroegbazen en gevatte stamgasten. Een stuk cultuurgeschiedenis als je het mij vraagt. Gooi een aantal Kronkels in een inburgeringcursus en een nieuwe Nederlander krijgt een beter beeld van dit land dan de meuk die ze er nu in gooien.
Quote: “De trein stopte en er trad een middelbare man binnen, die naast mij plaatsnam. Het jongetje had zijn mond leeg en keek enigszins kritisch naar de man. Toen zei hij, een beetje meewarig, tegen me: ‘Nou moet je tot Den Haag naast die meneer zitten.’” (Blz. 212)
Nummer: 09-014
Titel: Ik lieg de waarheid
Auteur: Simon Carmiggelt
Taal: Nederlands
Jaar: 2007
# Pagina’s: 319 (3101)
Categorie: Fictie
ISBN: 978-90-417-4056-4
Niets is geheel waar, en zelfs dat niet. 
Ik ben in het gelukkige bezit van het verzameld werk van Carmiggelt. In mijn herinnering staat de beschrijving van een wat duf echtpaar: “Geen kinderen. Toch geen hond.”
Nog een een citaat (uit mijn hoofd): “Mijn liefde lijkt op die van Oblomov. Ik zou voor haar willen sterven, maar zie er tegenop een boodschapje voor haar te doen.”
LikeLike